بیا ساقی آن کینه کش جام را

همان پرتو سرخ آرام را

همان شعشع شیشهٔ سور را

همان مرهم زخم ناسور را

به من عرضه کن آن طلایی گلاب

که بسیار سردم و بی حد خراب

بیا ساقی آن رحمت عور را

همان مایع نور در نور را

به من ده از آن جوهر ناب تلخ

از آن دردپیمای بی تاب تلخ

از آن پیک صافی موعود رنگ

از آن آفتاب شب اندود رنگ

همان مشعل روشن سوده را

همان باهنر تلخ باهوده را

بنوشان و مگذار جام از کفم

که نفتد کلافهٔ کلام از کفم

بیا ای سروش دیار سبو

به من ده کلید در گفت و گو

که با درد خویش آشنا سازمت

به قانون غم، نغمه پردازمت

که این جا در این عرصهٔ خون چکان

از انسانیت می نیابم نشان

همش می کشند و همش می برند

همش می زنند و همش می درند

به هر سوی ابلیس بنشانده اند

خدا را از این خاکدان رانده اند

نیاورده اند این خسان غیر غم

نباریده اند این طرف جز ستم

نبردند غیر از جفا، کار پیش

نماندند گامی جز آزار پیش

ز دست غلامان رسوا شده

مسلمان به کیش نصارا شده

ز دین آن چه دارند ریش است و بس

از انصاف، چور همیش است و بس

به بیگانگی چون پلنگی شده

ز بیگانه همچون تفنگی شده

نه پروای حق شان، نه پروای داد

که لعنت به این قوم کمزاد باد

هر آن چه به نام جهادی شده

فرومایگی را فسادی شده

گریزان گریزانم از این سرای

توأم روزنی، روشنایی گشای

در این جا بجز کشت و کشتار نیست

در این شهر غیر از بلا بار نیست

چنان بی محابا شر افکنده اند

که بنیاد دوزخ برافکنده اند

کسی نیست تا دست شدادها

دمی باز دارد ز بیدادها

ز مرداری کار ارباب ها

به هم خورده رویای مرداب ها

عفونت گرفته ست این بام و در

لجنزار گردیده این بوم و بر

چراغی ز شادی فرادید نیست

به پایان این غصه امید نیست

هوایی ز کشتارگه می وزد

که اندام نمرود را می گزد

ولی گوش اینان بدهکار نیست

ولی چشمشان را از آن عار نیست

شکسته ست دیوار ایمانشان

سلامت نمانده به وجدانشان

تو ای یار زین روزگار خراب

پناهم بده در جوار شراب

که در اوج مستی دعایی کنم

به دادار عادل ثنایی کنم

به خون خواهی مردم بی گناه

شفیع آورم روح شهر تباه

بود که خدا هم خدایی کند

به سرمنزلی رهگشایی کند

۱۳ حوت ۱۳۷۲